Bigi Yari, KBF Nickerie en Pikin Slee
Door: Bo
Blijf op de hoogte en volg Bo en Tim
12 Februari 2014 | Suriname, Paramaribo
Ook hier in Suriname zijn we druk.. het is niet te geloven. Misschien komt het ook wel een beetje omdat ik voor een blog schrijven tijd moet vrij maken..
Maar goed, hier is ie dan eindelijk!
Ik begin bij mijn bigi yari! Daar zijn de meeste van jullie nog helemaal niet op de hoogte van.. ik werd ’s ochtends wakker gemaakt met een filmpje wat tim had gemaakt. Heeeeeel lief! Hij had een paar mensen gevraagd of ze een stukje wilden sturen, heb zo gelachen! Vooral om papa, mama en doris! Jullie zijn echt de beste.
Als eerst was het natuurlijk janken, maar vervolgens heb ik me helemaal kapot gelachen!
De dag begon dus goed en ik voelde me al helemaal jarig! Toen ik op stage aankwam, met mijn zelf gebakken appeltaart trouwens! Begonnen we de dag gewoon met de dagopening, morgenzegen.
Daarna ging iedereen voor mij zingen en dansen. Ik kreeg bloemen van Charissa en Margerie. Was zo ontzettend leuk! Iedereen ging naar zijn plek en ik heb mijn taart gesneden om die langs iedereen te brengen. Ik kreeg van iedereen brassa’s en voelde me enorm jarig!
Toen ik boven kwam bij mijn bureau was die helemaal versierd met ballonnen. Jaja, een bigi yari moet goed gevierd worden! Ze wilden me ondanks dat ik niet thuis was een onvergetelijke verjaardag geven, en dat is gelukt! Die dag heb ik dus niet zo veel gedaan op werk.. haha
Toen ik thuis kwam kreeg ik van Mel en Lucien, de huisbazen, een mooie taart. Wat bleek hadden papa en mama gemaild naar hun of ze een taart voor me wilde kopen! Nog meer taart dus!
Die avond ben ik samen met Tim en Beth lekker uit eten geweest. We hebben heerlijk gegeten en mijn verjaardag was top.
Op vrijdag vierde ik mijn verjaardag. Tim en ik hadden een grote pan spaghetti gemaakt en iedereen kon blijven eten! Er waren een boel mensen, van werk, van school, uit het guesthouse en wat random mensen. Het was een onwijs leuke en gezellige avond!
Dat weekend had ik maar 1 dag weekend want ik ging zondag naar Nickerie voor het eerste kinderboekenfestival (KBF) Het was onwijs hard werken maar ging heel goed en we hebben heel veel lol gehad met het team. Ik vind het heel leuk dat ik mag meedraaien in het KBF team en dat ik dit allemaal mag mee maken. Ik heb er veel van geleerd, veel eyeopeners gehad en veel nieuwe inzichten opgedaan. Het gaat de goede kant op!
Op zondag kwamen we er aan en moest alles opgebouwd worden, de stand ingericht worden. Dit was heel fijn want nu hadden we al een idee hoe het eruit ging zien. Maandag was de eerste dag. Het liep gelijk storm. In de ochtend zijn de scholenprogramma’s en smiddags is het voor iedereen. De dagen zijn van 8 tot ong 1 en van 4/5 tot 8 (en dan nog opruimen) redelijk lange dagen dus en vooral als KBF team. Als wij thuis kwamen moesten er soms nog dingen voor de volgende dag gedaan worden, dus je was al snel rond 10/11 uur klaar.
Maandag was de officiele opening die ik organiseerde. Ik had samen met collega’s gebrainstormd en verder uitgewerkt. Zelf heb ik het niet gezien want ik was achter de schermen bezig. I khoorde dat het wel leuk was, maar voor mijn gevoel kon er nog veel verbeterd worden. Er was ook te weinig tijd om het te oefenen met de kinderen. Maar in Paramaribo nog een kans!
Ik merk wel, wat heel raar is, dat iedereen zijn stage aan het afsluiten is en dat ik naar mijn hoogte punt toe werk.
De laatste dag van het KBF viel op woensdag en donderdag vertrokken we naar huis. Ik was helemaal gesloopt en ben gelijk me bedje in gedoken. Vrijdag was het weer optijd opstaan want we gingen naar Pikin Slee! Ik ging samen met Tim en Beth die kant op. Je moet eerst met de auto naar atjoni (voor mensen die suri kennen) vanaf daar moet je 2u met de boot de rivier af naar pikin slee. We hebben daar in mooie hutjes geslapen, midden in een marrondorp. Voor de mensen die niet weten, de gevluchte slaven van vroeger werden marrons genoemd. Deze zijn het oerwoud in gevlucht en leven daar nog steeds. Het dorp is primitief maar is wel echt cultuur.
We sliepen in hutjes wat hoorde bij een guesthouse. De vrouw van het guesthouse vertelde ons dat er in een weinig veranderde in het dorp. Dit kan ik heel goed begrijpen.
We moesten als eerst naar de kapitein om te zeggen dat wij er waren. Deze meneer spreekt geen woord nederlands want in de dorpen spreken de mensen alleen maar Saramaccaans.
Wat kinderen spreken wel nederlands want dat krigjen ze op school maar dit valt eigenlijk heel erg mee (tegen) maar goed we hebben hem gedag gezegd en konden nu gewoon het dorp in.
Ik was bang omdat je daar als ‘witte’ komt dat ze je niet moeten maar toen we de volgende dag door eht dorp liepen zei iedereen ons gedag ‘idaho’ (geen idee hoe je het schrijft)
Ze hebben daar een marronmuseum, heel gaaf. We hebben veel leuke dingen gedaan, veel door het dorp gelopen. En hebben gevoetbald met de kids. Ze riepen de hele tijd tegen ons bakra bakra.
We voetbalde op onze bloten voeten, toen Beth en ik onze schoenen uit deden zeiden we nog pas op voor de rode mieren tegen elkaar als grapje. Nou raad je het natuurlijk al… de jongentjes riepen dat we naar ze moesten kijken. Dus beth en ik stonden stil naast elkaar en opeens voel ik wat aan mijn voeten, ik kijk naar beneden en zie dat mijn voeten onder de rode mieren zitten. ik zeg tegen beth dit is niet goed en we beginnen uit het niet allebei te springen, te gillen en op onze voeten te slaan. Dit vonden de kinderen natuurlijk ge-wel-dig. Daarna zijn we de rivier ingedoken met al die kinderen.
Je mag in het dorp foto’s maken maar je moet het altijd vragen. Voor ons voelde dat niet okay, dus heb ik alleen foto’s van het museum en daar ook alleen de buitenkant van. Ze zeggen wel dat vele er geen probleem mee hebben als je het vraagt maar dat voelde niet goed. Geen foto;s helaas en alleen maar hele mooie herinneringen.
We hebben vele mooie trips gedaan, maar dit was voor mij wel echt het hoogte punt en ik durf te wedden dat ik ook voor tim kan praten. Dit is iets wat je niet vergeet. Had er wel lager willen blijven…
Tim is zijn stage aan het afsluiten en is eind feb klaar, dus over zo’n 2 weken.
Ik heb over 3 weken het KBF Paramaribo (waar nog heeeeel veeeeeel voor moet gebeuren) en die week daarop presenteren en klaar.
Over een maandje zijn we dus beide klaar met onze stages en gaan we alweer naar Brazilie. Het gaat zo snel!
Dus jongens…. Tot snel!
Maar goed, hier is ie dan eindelijk!
Ik begin bij mijn bigi yari! Daar zijn de meeste van jullie nog helemaal niet op de hoogte van.. ik werd ’s ochtends wakker gemaakt met een filmpje wat tim had gemaakt. Heeeeeel lief! Hij had een paar mensen gevraagd of ze een stukje wilden sturen, heb zo gelachen! Vooral om papa, mama en doris! Jullie zijn echt de beste.
Als eerst was het natuurlijk janken, maar vervolgens heb ik me helemaal kapot gelachen!
De dag begon dus goed en ik voelde me al helemaal jarig! Toen ik op stage aankwam, met mijn zelf gebakken appeltaart trouwens! Begonnen we de dag gewoon met de dagopening, morgenzegen.
Daarna ging iedereen voor mij zingen en dansen. Ik kreeg bloemen van Charissa en Margerie. Was zo ontzettend leuk! Iedereen ging naar zijn plek en ik heb mijn taart gesneden om die langs iedereen te brengen. Ik kreeg van iedereen brassa’s en voelde me enorm jarig!
Toen ik boven kwam bij mijn bureau was die helemaal versierd met ballonnen. Jaja, een bigi yari moet goed gevierd worden! Ze wilden me ondanks dat ik niet thuis was een onvergetelijke verjaardag geven, en dat is gelukt! Die dag heb ik dus niet zo veel gedaan op werk.. haha
Toen ik thuis kwam kreeg ik van Mel en Lucien, de huisbazen, een mooie taart. Wat bleek hadden papa en mama gemaild naar hun of ze een taart voor me wilde kopen! Nog meer taart dus!
Die avond ben ik samen met Tim en Beth lekker uit eten geweest. We hebben heerlijk gegeten en mijn verjaardag was top.
Op vrijdag vierde ik mijn verjaardag. Tim en ik hadden een grote pan spaghetti gemaakt en iedereen kon blijven eten! Er waren een boel mensen, van werk, van school, uit het guesthouse en wat random mensen. Het was een onwijs leuke en gezellige avond!
Dat weekend had ik maar 1 dag weekend want ik ging zondag naar Nickerie voor het eerste kinderboekenfestival (KBF) Het was onwijs hard werken maar ging heel goed en we hebben heel veel lol gehad met het team. Ik vind het heel leuk dat ik mag meedraaien in het KBF team en dat ik dit allemaal mag mee maken. Ik heb er veel van geleerd, veel eyeopeners gehad en veel nieuwe inzichten opgedaan. Het gaat de goede kant op!
Op zondag kwamen we er aan en moest alles opgebouwd worden, de stand ingericht worden. Dit was heel fijn want nu hadden we al een idee hoe het eruit ging zien. Maandag was de eerste dag. Het liep gelijk storm. In de ochtend zijn de scholenprogramma’s en smiddags is het voor iedereen. De dagen zijn van 8 tot ong 1 en van 4/5 tot 8 (en dan nog opruimen) redelijk lange dagen dus en vooral als KBF team. Als wij thuis kwamen moesten er soms nog dingen voor de volgende dag gedaan worden, dus je was al snel rond 10/11 uur klaar.
Maandag was de officiele opening die ik organiseerde. Ik had samen met collega’s gebrainstormd en verder uitgewerkt. Zelf heb ik het niet gezien want ik was achter de schermen bezig. I khoorde dat het wel leuk was, maar voor mijn gevoel kon er nog veel verbeterd worden. Er was ook te weinig tijd om het te oefenen met de kinderen. Maar in Paramaribo nog een kans!
Ik merk wel, wat heel raar is, dat iedereen zijn stage aan het afsluiten is en dat ik naar mijn hoogte punt toe werk.
De laatste dag van het KBF viel op woensdag en donderdag vertrokken we naar huis. Ik was helemaal gesloopt en ben gelijk me bedje in gedoken. Vrijdag was het weer optijd opstaan want we gingen naar Pikin Slee! Ik ging samen met Tim en Beth die kant op. Je moet eerst met de auto naar atjoni (voor mensen die suri kennen) vanaf daar moet je 2u met de boot de rivier af naar pikin slee. We hebben daar in mooie hutjes geslapen, midden in een marrondorp. Voor de mensen die niet weten, de gevluchte slaven van vroeger werden marrons genoemd. Deze zijn het oerwoud in gevlucht en leven daar nog steeds. Het dorp is primitief maar is wel echt cultuur.
We sliepen in hutjes wat hoorde bij een guesthouse. De vrouw van het guesthouse vertelde ons dat er in een weinig veranderde in het dorp. Dit kan ik heel goed begrijpen.
We moesten als eerst naar de kapitein om te zeggen dat wij er waren. Deze meneer spreekt geen woord nederlands want in de dorpen spreken de mensen alleen maar Saramaccaans.
Wat kinderen spreken wel nederlands want dat krigjen ze op school maar dit valt eigenlijk heel erg mee (tegen) maar goed we hebben hem gedag gezegd en konden nu gewoon het dorp in.
Ik was bang omdat je daar als ‘witte’ komt dat ze je niet moeten maar toen we de volgende dag door eht dorp liepen zei iedereen ons gedag ‘idaho’ (geen idee hoe je het schrijft)
Ze hebben daar een marronmuseum, heel gaaf. We hebben veel leuke dingen gedaan, veel door het dorp gelopen. En hebben gevoetbald met de kids. Ze riepen de hele tijd tegen ons bakra bakra.
We voetbalde op onze bloten voeten, toen Beth en ik onze schoenen uit deden zeiden we nog pas op voor de rode mieren tegen elkaar als grapje. Nou raad je het natuurlijk al… de jongentjes riepen dat we naar ze moesten kijken. Dus beth en ik stonden stil naast elkaar en opeens voel ik wat aan mijn voeten, ik kijk naar beneden en zie dat mijn voeten onder de rode mieren zitten. ik zeg tegen beth dit is niet goed en we beginnen uit het niet allebei te springen, te gillen en op onze voeten te slaan. Dit vonden de kinderen natuurlijk ge-wel-dig. Daarna zijn we de rivier ingedoken met al die kinderen.
Je mag in het dorp foto’s maken maar je moet het altijd vragen. Voor ons voelde dat niet okay, dus heb ik alleen foto’s van het museum en daar ook alleen de buitenkant van. Ze zeggen wel dat vele er geen probleem mee hebben als je het vraagt maar dat voelde niet goed. Geen foto;s helaas en alleen maar hele mooie herinneringen.
We hebben vele mooie trips gedaan, maar dit was voor mij wel echt het hoogte punt en ik durf te wedden dat ik ook voor tim kan praten. Dit is iets wat je niet vergeet. Had er wel lager willen blijven…
Tim is zijn stage aan het afsluiten en is eind feb klaar, dus over zo’n 2 weken.
Ik heb over 3 weken het KBF Paramaribo (waar nog heeeeel veeeeeel voor moet gebeuren) en die week daarop presenteren en klaar.
Over een maandje zijn we dus beide klaar met onze stages en gaan we alweer naar Brazilie. Het gaat zo snel!
Dus jongens…. Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
